to jest moje imperium

Czasem wracam w swoje miejsce. Pytam czy coś się zmieniło. 

I na ogół wszystko w miejscu, ludzi nawet nie ubyło. 

Gdzieś na łąkach jest granica lecz bez żadnych zabezpieczeń. 

Dalej płynie wąska rzeka, dla mnie najszersza na świecie.

A w sąsiedniej wiosce cudów żyją ludzie jeszcze wolniej. 

Można nawet takich spotkać - opowiedzą znów o wojnie.

Czas leniwy, świat beztroski. Domy winogron zarasta. 
Na ulicach wieczny spokój, przemknie kilka samochodów.

W małym sklepie jest jak w niebie, można kupić nawet siebie. 
Wielka przestrzeń polnych ścieżek. Święta panna w gęstej trawie. 

Pozostałość starych wierzeń, bo ufano sobie dawniej.

 Stary mędrzec prawi myśli, siedzą dawni humaniści. 
Zapach lipy, cisza spokój, a do domu kilka kroków mam…

To jest moje imperium! Słodki zapach perfum matki. 

Podwórka za furkami, koleżanki wariatki.

A koledzy to szpiedzy - wiemy wszystko o sobie. 

Kto i kogo z kim i po co i odwrotnie.